YAŞAMAYI ÖĞRENMEK

Bizler yaşamayı gerçekten biliyor muyuz? Belki de zaman içinde yaşadığımız olaylar karşısında yavaş yavaş öğreniyoruz.

Bu dünyada ne bir tüy kadar hafif olmalıyız ne de bir demir kadar sert. Önemli olan dengeyi kurabilmek. Şimdi diyeceksiniz gün içinde ya da yıllar içinde öyle olaylar yaşıyorum ki bırakın bu dengede durmayı başarmak bu dünyaya geliş amacımı bile unutuyorum.

Tabii ki düz bir çizgi değil bu hayat. İnişler de olacak çıkışlar da önemli olan ne dibe kadar vurmak ne de arşa kadar çıkmak. Bunun bir orta yolunu bulmak ve dengede durmak. Önemli olan bu farkındalığa varmak.

Rich Weinman ne güzel de söylemiş;

“Her hastalığın ruhsal bir amacı vardır: bizim nerede dengesiz olduğumuzu göstermeyi ve gelişmemize motive etmeyi sağlar.”

Her gün yeni bir şey daha öğrenerek, okuyarak ve araştırarak bazı durumlar karşısında daha temkinli ve sakin olabiliriz. Bunun için başta ben demek yerine karşındakini de şöyle bir derin nefes alarak dinlemek. Doğru bilgiyi almak ve hayata geçirmek aslında o kadar kolay ki şu günün dünyasında. Yeter ki hayat sizleri doğru insanlarla karşılaştırsın ve güzel enerjilerle hayatınıza çekmeniz.

Sevgili Oğuzhan öğretmenim ve sevgili Vedat öğretmenim de dediği gibi “bilgiyi paylaşmak gerek bu hayatta ve insanlara dokunmak gerek. Doğru bilgiyi paylaşarak ve evrende yaşayan her canlıya yardım ederek yol almalı bu hayatta. Bu dünyaya bizler sadece bir et yığını olarak gelmedik.”

Bencil olmadan yaşamayı öğrenebilirsek ve mutluluğun bulaşıcı bir güzellik olduğunun farkına varabilirsek iyiliklerinde bu şekilde sirayet edeceğini de zamanla öğrenmiş oluyoruz. “Felsefe anlamı bencil, insan eylemini bene dayandıran” demektir. Ben değil biz demeyi ne zaman ki başarırsak o vakit daha huzurlu yaşayabiliriz.

Mesela benim annem çok küçük şeylerden mutlu olan bir kadındır. Çocukluğumda sabahın erken saatlerinde daha biz kalkmadan, su böreklerini hazırlar ve hakiki tere yağdan kaymak yapıp, sobanın üzerinde kızarttığı ekmeklerimize sürerek, bizleri okula gönderirdi. Hele ki evimizin bahçesinde topladığı gazelleri yakarak saçı kor gibi yapar, o küçük ve sevgi dolu elleri ile mayaladığı hamurdan gözlemeleri yaptığı o anlarda neredeyse bütün mahalle kapımızın önünden geçerdi. Annem herkesi bahçeye buyur eder ve o mis kokulu gözlemeleri yedirir o da yetmez birkaç tane de paket yapar.

“Bunu da eşine, çocuklarına da götür sıcak sıcak yesinler derdi.” İşte daha o yıllarda bizler paylaşmayı öğrendik bütün kardeşler. Çünkü her şey paylaştıkça çoğalırdı. Zamanla hayat içinde bizlerin en büyük öğretisi paylaşmak oldu.

Ben aynı zamanda gurbetçi bir babanın çocuğuyum. Babam yılda sadece bir kez bir aylığına gelirdi. Babamın geldiğini duyan bütün mahalle gözaydına gelirdi. O zamanda babam,

“Hanım getirdiğim çikolata, mendil, çorap ve şampuandan bir paket yap gelen komşulara ver derdi.” Annem de büyük bir hevesle paketleri hazırlar. Komşular evden ayrılırken paketi ellerine tutuşturdu.

İşte bu duygular eşliğinde büyürken bir şekilde yaşamayı öğreniyorsun. Çünkü başka insanlara dokunmak, onları mutlu etmek onların yüzünü güldürmek hepimizi mutlu ediyordu.

Ne annem ne de babam 40 lı ve 50 li yıllarda maalesef ki okula gidememişler. Ancak annem 80 den sonra okuma, yazma seferberliği başladığı anda hemen okula yazıldı. Okuma ve yazmayı öğrendi.

Şimdiler de ise hala okuma ve yazmayı doğru dürüst bilmeyen insanlarımız var. Ve maalesef ki bilgi sahibi olmadan hepimiz fikir sahibi oluyoruz ve dinlemeyi bilmiyoruz.

Ben diyoruz. Ben, Ben, Ben…

Bizlere gerçekte bir şeyler öğretmeye çalışan insanlara saygı duymalıyız ve kendimizi şanslı saymalıyız. Çünkü yaşamayı öğrenmek için öncelikle çok iyi bir gözlemci ve dinleyici olmamız gerekir.

Sevgi ve Saygılarımla

Neslihan Kalayci