Vesta Bakireleri (Rahibeleri)

Vesta, Roma mitolojisinde kalp ve yürek ateşi tanrısı olarak adlandırılmıştır. Vesta Yunan tanrıçası Hestia’nın latin karşılığıdır. On iki büyük tanrı grubundadır. İnsanların çoğu Hestia’ya evlerinde tapınırdı, ama Antik Çağ’ın en ünlü tapınaklarından biri onun adına dikilmişti: Vesta Tapınağı. Roma’da bulunan bu tapınakta, tanrıçaya altı rahibe hizmet etmekte. Vesta rahibeleri 6-10 yaş arası iyi bir aileye mensup olan kızlardan seçilirdi.Roma’nın en iyi ailelerinden seçilen bu rahibelerin güzel olmaları ve hiçbir fiziksel kusurlarının bulunmaması gerekirdi. Ayrıca, görevlerine başladıkları zaman iki ebeveynlerinin de hayatta olması lazımdı.Vesta Bakireleri Roma kültürünün çok önemli bir yere sahiptir. Bu nedenle bir kız çocuğunun bu göreve seçilmesi, hem kızın kendisi hem de ailesi için büyük bir şerefti.

Tapınakta yapılan tören sonra Vesta rahibe öğrencilerinin saçları kesilir ve uzun bir eğitime başlarlar. Vesta rahibesi olmak için eğitim gören bir genç kızın bekâret yemini etmesi ve tapınağa otuz yıl boyunca hizmet edeceğine söz vermesi gerekirdi. Bunun 10 yılı eğitim, 10 yılı ayin düzenlemeleri ve 10 yılı da yeni gelenler için eğitim verme şeklindedir. Göreve başlayacağı zaman yapılan törende, ona tapınağa kadar eşlik edilirdi ve burada diğer Vesta Bakireleri tarafından karşılanırdı. Burada ona beyaz giysiler giydirilir ve saçları kesilirdi. Eğitim on yıl sürerdi. Bundan sonra, yeni rahibe on yıl boyunca aktif olarak hizmet ederdi. Bu süre boyunca, Vesta’nın Ateşi’nin devamlılığını sağlamak ve her gün ateşin üzerine kutsal su serpiştirmek gibi sorumlulukları yerine getirirdi. Aktif hizmeti sona eren rahibeler, on yıl boyunca da yeni rahibe adaylarının eğitimine yardım ederlerdi. Antik Romalılar, Vesta’nın Ateşi sönerse Roma’ya uğursuzluk geleceğine inanırlardı. Ateş çok önemli bir görev olduğu için ateşin sönmesine izin veren bir rahibe sopalarla dövülürdü.

En önemli hususlardan birisi de bekaret yemini etmiş olmalarıdır. Eğer bu yeminlerini bozup 30 yaş öncesi bekaretlerini bozarlar ise bunu Roma’ya ihanet sayıyorlardı. Ceza olarak da canlı olarak gömülüyorlardı. Normal bir ölüm olmadığı için asla Tanrı’ya ulaşamayacağı düşünülürdü. Onun kurban edilişi ile Tanrıların yatışacağına ve Roma’ya uğursuzluk gelmeyeceğine inanılırdı.